CLEMENTE FERNÁNDEZ GONZÁLEZ , EMPRESARIO SARRIAO ( 511 )

 CLEMENTE FERNÁNDEZ GONZÁLEZ, EMPRESARIO SARRIAO               (   511  )

Nado na Casa de Marcos de Barreiros, na parroquia de Santa María  de Ortoá , onde os seus pais tiñan aberto o Mesón de Barreiros. na casa foral vencellada ao Mosteiro da Madalena e á Casa Grande dos Saavedra de Sárria , nas décadas finais do século XIX e primeiras do XX desenvolveu unha froitífera actividade comercial e industrial, centrando en Madrid  e no Rif ( Marrocos ) a súa accion.

MARCOS FERNÁNDEZ  ( Marcos " O Vello " ) , de Rente, na parroquia de Santiago de Barbadelo,  casou con  Xuliana Rodríguez , de Barreiros do Camiño Francés, casa esta vencellada ao Mosteiro da Madalena  é á Casa Grande de Sárria, no cruce do Camiño de Sárria a Portomarín co Camiño francés de Lugo  a Monforte , onde se documenta  estar aberta unha taberna. Froito deste matrimonio  foi Manuel Fernández Rodríguez  que casou con  Manuela González, e tiveron  seis fillos : Marcos ( pai de "Antón de Marcos" ), Clemente, Xosé , Dores, Manuel e Benita Fernández González.

Clemente Fernández González comezou colaborando co seu  pai, que levaba produtos do porco a Madrid, en carros, e ao chegar a Medina del Campo o pai collía o tren, mentres que o fillo seguía pola estrada conducindo a mercancía, Xa en Madrid  Manuel Fernández visitaba aos posibles compradores e cando o fillo chegaba  distribuía os pedidos  entre os compradores, e aproveitaban a viaxe de volta para  atender encargas e levar a Sárria  mercancias coas que podían achar gaño-

O mozo Clemente practicou algún tempo o oficio de carniceiro en na Vila  e Corte  e pouco tempo despois abriu un tallo en Sárria  a ao non ter bon suceso  nesa actividade, xuntouse  co tamén sarriao  Pedro Rodríguez Somoza  ( que acabaría sendo coñecido como "Don Pedro de Sárria")  e contando coa axuda  financiera do banqueiro lucense Soler , adicáronse a mercar tenreiros  nas feiras para a súa venda en Madrid.  Como nese tempo o camiño de ferro chegaba só até Toral de los Vados  arreaban as reses pola estrada de Madrid , chegando, para evitar que sofriran  polo longo desprazamento a  colocarlles nas patas unha especie de mocasíns de coiro.

A exportación de animáis vivos  alcanzou bon suceso  facendo expedicións de varios vagóns  mensuais , e cando no ano 1882 quedou rematada a vía entre O Oural e Monforte de Lemos  ( liña Palencia- A Coruña) o volume de negocio  sufriu un grande incremento, establecendo como puntos e embarque principais as estacións de Lugo e de Monforte de Lemos. Cando a aparición de exportadores competidores baixou rendabilidade ao negocio, fomentou a venda de vacas  vellas nas localidades da provincia de Madrid introducindo así o consumo de carne de vacún  nun territorio onde  non era de  costume o seu consumo, ao tempo que fomentou o consumo de casquería e a comercialización intensiva de coiros, sectores estes que lle produciron bons resultados económicos.

O seu socio, Pedro Rodríguez Somoza, casóu na Vilanova de Lourenzá, mantendo forte actividade na cidade lucense.

Clemente foi diversificando os seus negocios e mesmo foi un activo promotor do "Jamón de Jabugo". ´E de salientar  que con ocasión  dunha frustrada  oferta de negocio en Melilla , onde tivo que deixar fora a un poaible socio "demasiado listo", para non perder o tempo e a viaxe  adicouse a adquirir la de ovella procedente de Marrocos. Nesa ocasión  coñeceu a un dos xudeus residented na cidade  que lle ofereceu a posibilidade  de negociar cunha Kabila do Rif  a opción de  explotar minas de ferro. Acompañado dese introdutor e vestido ao xeito mouro acabou concertano a actividade mineira, obtendo a exclusiva da explotación nesa montañosa zona, nacendo así as famosas Minas del Rif.

Nesa actividade , e noutras máis que emprendeu e ás que adicou o seu esforzo, obtivo un bon gaño, e mesmo foi empresario de cinema, sendo, dono de varias salas en Madrid.

Clemente casou con Antonia Gómez  e tivo por fillos a Cesárea , Dores, Pilar , Avelina , Tomé, Nemesio, Antonio  e Honorio  Fernández Gómez-

Nunha publicación do ano 1820  dín que é alto , de barba negra ben poboada  " e quita fotos vestido de mouro" . Foi home discreto e pouco dado a presumir de riqueza.

 Aquel  home emprendedor  que nos anos mozos " arreaba" gado dende Lugo a Toral de los Vados , abrindo a exportación a Madrid e Barcelona, consolidada con "trens gandeiros"  , potenciou o desenvolvemento do medio rural galego.

O certo é que pouca memoria gardamos daquel sarriao e ao día de hoxe moi poucos son os  que saben cal foi o comezo  do negocio da exportación da carne galega  ás grandes cidades   e o papel xogado polos Fernández de Barreiros en varias xeracións: Manuel, Clemente, Marcos e  Antón de Marcos. Unha saga familiar  darredor da que   se foron artellando   un bon número de actividades industriais.

o