A Virxe dos Remedios ( Sárria )

                                        A VIRXE DOS REMEDIOS

    Aló enribam cara o Sur, camiño de Lemos,  por onde as searas gallopan pola encosta de Cesár e onde o ouro fuxidío das xesteiras espallaese doce arrecendo  campesio, está a Virxe dos Remedios.

                                            ¡ Tan pouca cousa e tan grande !

      En Sárria tiñamos a gracia da Nosa Señora de Gracia, no Mosteiro da Madalena, e no campo , tan lonxe e tan perto, a Nosa Señora dos Remedios.

   

    A exclaustración do XIX deixounos namais a do Alto de Cesár. A da branca capela. A do souto vizoso. A da fonte frieira.

      E pelengríns por dous días  os sarriaos  de tódalas bandas facemos  o camiño novo e a verea vella. Pechamos o verán que morre coa devoción mariana . Nós, que acababamos de abrir o verán co lume sempre novo da noite de San Xoán.

       E ano tras ano a ledaiña do subir e baixar. E a roseira da mocedade florece  en cada setetmbro.  Santa María de Setembro  ve tamén de ano en ano cair follas que non mirarán o val dende o outeiro. Serán os novos  , os que arrempuxan co frescor dos anos mozos  os que levarán á campía  a ledicia que en outros setembros foi froito dos que se foron.

    Santa María de Setembro . E todos pasamos por baixo  dos carballos. Por baixo dos carballos que outros puxeron e outros cortarán. Santa María de Setembro. E remata o verán  e chega o outono.

                                                  Dende lonxe agora lembro,
                                                  cando o verán xa morría,
                                                  pregoando a invernía,
                                                  á Señora de Setembro,
                                                  a nosa Santa María.

                                                  Dos Remedios lle chamaban,
                                                  Raíña do doce colo,
                                                  cantos alí se achegaban
                                                  nela atoparon consolo..

                                                  Ela é o faro e guieiro
                                                  de todos os bos sarriaos
                                                  e dende a serra e dos chaos
                                                  percuran o seu vieiro,
                                                  nos anos bos e nos maos.

                                                  Santa María de Outono
                                                  abre para todos portas
                                                  nun mundo de chumbo e sono.
                                                  Remedios tén para pesares
                                                  menciñas para sandar feridas
                                                  e para almas adoecidas
                                                  abre ronseis nos mares.

                                                  ¡ Virxe Nosa dos Remedios !
                                                  ¡ Pombiña de branco veo,
                                                  despois desta noite escura
                                                  feita de loito e negrura
                                                  danos a gloria do ceo !

                                                  E xa que ledos estamos
                                                  e vivimos no teu couto,
                                                  na fontiña do teu souto
                                                  fai que por anos bebamos.

                                                 Ollos misericordiosos ,
                                                 dádenos dende ese cume
                                                 da verdade o nobre lume
                                                 para camiñarmos gaiosos.

       

       Contanse por milleiros. Labregos e burgueses. Nenos e vellos. E como unha fogueira de labaradas de amor. E fica despois silandeira, isolada darredor de carballos  fungóns , adurmiñada  polo marmurio  da fontiña.

     ¡ A ledicia da vida !. .... Entremetras a fuxidía presencia das tollemerendas madrugueiras pregoa que axiña as árbores voltarán á súa nueza....¡ A dura lección da vida !....A espranza.

                                                  XAIME F. LÓPEZ ARIAS