Sárria ( 1866 )


                                                   SÁRRIA ( 1866 )

      O Concello de Sárria m neste ano, estaba presidido por don Xosé Lois Rivas , sendo tenentes de alcalde don Anxo Fernández Gallego e don Xoán Antonio Ulloa.

    Os gastps sinalados no orzamento  foron de 8.258 escudos , mentres que a estimación de nigresos era de 9.924 escudos.

       O Camiño de Sárria a Aranza pola " Ponte Vella", fora declarado como da propiedade do Estado, e mentres este non se facía cargo quedaba baixo o coidado do Concello.

          O día 1 de febreiro , diante da pouca  uniformidade da aliñación  das casas situadas extramuros dos arrabaldos , na estrada de Nadela a Valdeorras, " prnetendo que moi axiña chegará a se formar unha extensa e vistosa poboación  ou rúa que pola súa localización ha proporcionar  o maior desenvolvementi á industria e comerzo,,," acordan dirixirse  ao Gobernador  para que se consiga unha debida ordenación.  Foi esta a partida de nacemenio da Sárria moderna , que en actuacións máis recentes  careceu dese espítitu de visión a longo prazo que se desprende do acordo anterior.

         Tamén se acordou na mesma data  a suscrición a dous exemplares da Historia de Galicia  en Murguía que "debe ser  de glorioso  recorda  e tradición para todos os fillos de Galicia,  " mais non se acha referenza posterior do destino que seguiron , nin se sabe do paradoiro de tal xoia bibliográfico. Seguramente levarían o mesmo camiño que moitos outros libros adquiridos polos sucesivos concellos ao longo dos séculos XIX e XX :  Concelleiros ou outros munícipes  , en nómina ou non, botaríanlles man e andarán agora en bibliotecas particulares.

       Un acoroo curioso , incumprido como tantos outros, foi o de que había que facer encadernacións dos boletíns e libros de actas, e 134 anos despois  seguían en  pregos soltos. Grazas á presión do Seminario de Estudos Sarriaos , por fin, o alcalde Arturo Corral Guitián  fixo posible  que se encadernasen.

       O chamamento e declaración de soldados facíase no ex-convento de Agostiños ( Santa María Madalena ). Era tallador Manuel María Rodríguez, sarxento licenciado do Exército, e médicos  don Manuel Saco Quiroga   e don Xosé Ramón de Castro. O tallador por ¡ dez días de traballo !  cobrou 8 escudos.

       O 21 de xuño chegraon a Sárria catro tubos con vacinas para fillos de pais pobres.

       En 1866 os prezos medios dos produtos eran: fanega de trigo, 48 reais; de centeo, 22 ; un porco cebado, 80 ; canado de viño, 30 ; un carro de herba seca, 40 ; unha arroba de la, 175.

       Os depudados proocivnciias do Partido de Sárria eran Ramón Antonio Martínez e Waldo Gómez Quiroga.

      O 30 de outubro de 1862 o Concello mercara un tarreo ( hoxe Rúa Maior nº 7  ) fronte á rúa principal, entre as casas de Losada  ( actual  nº 9 da Rúa Maior ), e en 15 e de Antonio Gómez Quiroga ( actual nº 5 da Rúa Maior ), e en 15 de xullo  de 1866, acordaron destinar  1.761 escudos  para construir  un salón tarreo  para evitar desgrazados accidentes como o que ocorrera  o 3 de novembro de 1861, cando con ocasión de se celebrar o sorteo das quintas , se producira o fundimento do salón do Concello que estaba no primeiro andar  da Casa do Concello ( actual nº 1 da Rúa Maior ).

       O 23 de xullo acordaron conceder 320 reais para a exposición  de gado que se celebraría na cidade de Lugo. Días despois  aproban as contas de 1864, presentadas polo depositario Xoán Antonio Ulloa e o alcalde de aquel ano don Gaspar  Yáñez Dorado.

      Para renovación do Concello houbo un sorteo, tocándolle a chou  deixar o cargo de concelleiro a Xoán Alfonsín.

    Sárria non era senón unha aldea grande, con título de vila e dúas parroquias, con unha longa historia ás costas  e por iso a nota pitoresca poñían denuncias como a de Xosé Viñas contra Pedro López, polo zurrio e augas  inmundas que saían das cortes  da casa deste último.

        A vila empezaba a se preparar para o primeiro alongamento de  nacente mocidade, depois dunha letárxica infancia de séculos.


                                      Mais, se teñen paciencia, esas serán outras historias.


                                                                                   XAIME FÉLIX LÓPEZ ARIAS

Comentarios

Publicacións populares