PULPEIRAS DE SÁRRIA

                                              PULPEIRAS DE SÁRRIA

                                                                                                         Por Eduardo Lence-Santar e Guitián

As pulpeiras  eran unhas mulleres traballadoras da terra do Carballiño , na  provincia  de Ourense,  que vendían nas feiras polbo  cocido. Tan agudas eran que vían nacer as herbas e botábanlle a conta  aos pelos dun can.

Tódalas pulpeiras  traguían dengues azuis e longos e repinicados pendentes amarelos. Ademáis unha chamábse Eulalia  i era tida por boa persoa. Unha súa filla estaba casada  cun tal Rogelio. A Eulalia foron tantos os cartos que gañóu co polbo  que  se valía  ben  e hastra lle deu  a carreira de crego a un seu fillo.

O polbo levábano , sacábanlle  o escaravello  para que cocese  ben e batanábano moito  a víspora.

Ás dez do día  cocíano nos caldeiros , que eran moi grandes,  con moito coidado  e pouco lume , tendo o caldeiro riba de tres pedras.

O polbo da Eulalia  sempre estaba moliño  como a manteiga , branco por dentro  e con toda a pel.

O que non estivese afeito a mercar o polbo  era roubado, porque as pulpeiras  pedían por un polbo pequeno  oito ou nove pesetiñas  e logo dábano si se lles axustaba , por oito reáis.

Xunto dos caldeiros , no chao, había  un fato de grandes pratos de barro  i algúns  de madeira  i unha grande alcúzara con aceite, tapada as máis das veces  cunha pataca.  Enriba do caldeiro , á esquerda,  derriba dunha táboa , un bote con furados , con pimento picante  i outro bote ou prato con sal.

O polbo sacábano do caldeiro  co rabo dunha cuchara do pote , para que o vise ben a xente, poñíano nun prato  i espallábanlle ben os rabos.

Cada pulpeira tiña unha gran tixeira  suxeta á cintura i grande faltriqueira, presa tamén  á centura , para gardar os cartos.

De axustado o polbo , colliano as pulpeiras coa man esquerda  e coa dreita tallábano  coa tixeira en tallladas pequenas , nun prato, e logo adubábano con pimento, sal i auga do caldeiro, que estaba fumegando , dando a probar unha tallada na punta da tixeira .

Moitos eran os parroquianos  que o polbo tiña, moitos dos cales iban  solo á feira por comelo. I a verdá  seña dita, o polbo da Eulalia saber, sabía de tal xeito que mesmo consolaba.

¡ Ai, quen podera comelo como o comiamos nós daqueles meigos tempos pasados, pasados para non volver ! .... Prosigamos co conto.

Eran bos parroquianos do polbo, Antón de Pintín,  Chousa de Lavandeira,  don Hilario Pombo,  París de Supena, don Juan da Raña ,  o Périto de Vilapedre ,  o Estudiante de Ferreiros,  Goyanes do Mato , a Señora de Perros,  Consuelo de Vila de Mouros  e don Pepito das Pasantes.

Todos iles despois de mercar o polbo , collian un xarro de viño e dous ou máis pantrigos  dobles da Duquesa , de Juanita do Preñado, de Pepa do Cheirón, das Pencas, das Tiranas, da Góndola  ou da Albina da Pedreira e, si o tempo estaba enxoito e quente, os máis diles, na compaña dos seus ou dalgúns amigos  , iban xantar á carballeira da casa do Campo da Feira i os outros aos pendellos.

Como o polbo tiraba   polo viño de Lemos, non solo nadie se conformaba cun xarro , senón que había moitos, coma Chousa e Marí Blanca, que traguían a tres e a catro.

Pro Chousa, ademáis do polbo, quería sempre  unha empanada de carneiro, das que facía  a Góndola.

En verbo ao dulce  todos tiñan a menos mercalo, a non ser a Señora de Perros, que mandaba catar  un pano de roscas da que vendía  Florentino, e non deixaba unha.

                                                                                              ( Publicado en EL PROGRESO,  18.07.1940)