A VIRXE DOS REMEDIOS .- ALTO DE CESÁR ( SÁRRIA )

                                       A ERMIDA DA VIRXE DOS REMEDIOS

Aló enriba, cara o Sur,no Camiño de Lemos, por onde as searas gallopan pola encosta de Cesár,  e onde o ouro fuxidío das xesteiras  espalla  ese doce arrecendo campesío, está a Virxe dos Remedios.

E o camiño serpentea a encosta afundídose  na pena pizarrenta.

         ¡ Tan pouca cousa e tan grande !

En Sárria tiñamos a graza da Nosa Señora de Graza e no campo, tan lonxe e tan perto, a Nosa Señora dos Remedios.

A exclaustración do XIX deixounos  namais a do Alto de Cesár. A da branca capela.A do souto vizoso, A da fonte frieira.

E pelengríns por dous días os sarriaos de todas as bandas facemos o camiño vello ou a verea nova. Pechamos o verán que morre coa devoción mariana,Nós, os que acababamos de abrir  o verán co lume sempre novo da noite de San Xoán.

E ano tras ano vai a ledaíña  do subir e o baixar,E a roseira da mocidade florece en cada setembro.Santa María de Setembro olla tamén de ano en ano cair as follas  que non mirarán o val dende o outeiro. Serán os novos  os que arrempuxen co frescor dos anos mozos  os que levarán á campía  a ledicia que noutros setembros  foi froito dos que se foron.

Santa María de Setembro, E todos pasamos por baixo dos carballos, Por baixo dos carballos que outros chantaron  e outros cortarán,Santa María de Setembro.  E remata o verán e chega  o outono

Dende lonxe agora lembro ,                                                                                                                  cando o verán xa morría                                                                                                                pregoando a invernía                                                                                                                                    a Señora de Setembro                                                                                                                                 a a  nosa Santa Maria

Dos Remedios lle chamaban,                                                                                                                   Raiña de doce colo,                                                                                                                                        cantos alí se achegaban                                                                                                                                 nela atoparon consolo,

Santa María , do Outono                                                                                                                             abre para todos as portas                                                                                                                                nun mundo de chumbo e sono,                                                                                                                    Remedios ten para pesares,                                                                                                                      menciñas para sandar feridas                                                                                                                         e para almas adoecidas                                                                                                                             abre ronseles nos mares.

¡ Virxe Nosa dos Remedios !                                                                                                                         ¡ Pombiña de branco veo,                                                                                                                       despois desta noite escura                                                                                                                             feita de loito e negrura                                                                                                                         danos  a graza do ceo ! 

E xa que ledos estamos                                                                                                                                e vivimos no teu couto,                                                                                                                                 na fontiña do teu souto                                                                                                                                  fai que por anos bebamos. 

Ollos misericordiosos,                                                                                                                          dádenos dende ese cume                                                                                                                              da verdade o nobre  lume                                                                                                                         .para camiñarmos gaiosos                                                                                                                                      

Cóntanse por milleiros. Labregos e burgueses. Nenos e vellos. É como unha labaradas de amor. E fica  despois  silandeira, isolada darredor  de carballos fungóns, adurmiñada polo marmurio da fontiña. 

¡ A ledicia da vida  !....Namentras  a fuxidía presencia das tollemerendas  madrugueiras  pregoa que  axiña as árbores voltarán á súa nueza... ¡ A dura leción da vida !... A esperanza.

                                                                XAIME FÉLIX LÓPEZ ARIAS